It was a great adventure!

Om eigenlijk maar verder te gaan waar ik met de vorige blog ben gebleven. Op het moment van schrijven zat ik toen op de boot richting Wellington. Op de boot, midden in Nieuw-Zeeland. Heel gek aangezien ik dit verhaal schrijf, midden in Beilen. De boot tocht van Picton naar Wellington was echt geweldig. De overtocht duurde ruim 3 uur maar ik heb me geen moment verveeld. Tijdens het spellen van een potje kaarten rende veel mensen ineens richting de rechterkant van de boot. Een enorme grote groep dolfijnen kwam langs zwemmen. Dus Niels en ik konden niet achterblijven. Een groep van wel 50 dolfijnen zwom kort met de boot mee terwijl we richting Wellington aan het varen waren. Dit maakt Nieuw-Zeeland zo mooi. Dit is gewoon de natuur. Die dieren leven daar in het wild en zwemmen zomaar even met die boot mee. Geweldig. Wellington was leuk, helaas hadden we niet heel veel tijd daar. Na een mooie wandeling op Mount Victoria konden we de stad zien vanaf boven. Wellington is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland maar toch een stuk kleiner dan Auckland. Het een kleine stad met meer sfeer dan Auckland. Leuk om hier een dagje rond te lopen. Die avond zijn we weer op de boot gestapt, weer terug naar het zuidereiland. Op de terugweg sprak ik via de app Chantal even. Die vertelde dat ze ook in Picton zat en uiteindelijk kwamen we er ook nog achter dat ze in hetzelfde hostel verbleef, samen met haar vriendin Mara. Chantal was op dat moment alweer onderweg naar boven, weer richting Auckland. En dat was voor mij nog maar het begin van de reis. 

Na onze reis richting het noorden was het nu tijd om richting het westen te gaan. We vervolgende onze reis richting het Abel Tasman park. Abel Tasman is een Nederlander en was de eerste Europeaan die Nieuw-Zeeland heeft ontdekt. Het is een prachtig park aan de noordelijke westkust. We hebben de hele 3 weken van hostel naar hostel gereden dus ergens in de buurt van het park hadden we een prima hostel gevonden waar we een nachtje konden slapen. Ik ben over het algemeen goed te spreken over de hostels in Nieuw-Zeeland. Alle plaatsen waar ik ben geweest zijn we goed ontvangen en hadden we niets te klagen over de kamers waar we sliepen. Elk hostel had een prima keuken en op deze manier konden we goed ons eten bereiden en ons klaar maken voor de volgende dag. Zo ook het hostel vlak bij het park. Helaas hadden we niet super veel tijd voor een lange wandeling. We hebben 2 uurtjes door het park gewandeld en dit was al prachtig. Er is daar een wandeling van 4 dagen en die gaat helemaal door het park. Helaas hadden we hier niet te tijd voor. Na ons avontuur in Abel Tasman zijn we door gereden naar de echte westkust van het zuidereiland. Westport was onze volgende bestemming, nouja een plekje daar dichtbij. We hadden een prachtig hostel gevonden midden in de bossen. Vlakbij de Pancake rocks. Hier hebben we de zon onder zien gaan, in de zee en dat was prachtig. De mooie rode zon, zie je langzaam verdwijnen in het niets. Zee, zover je kan kijken en daarin verdwijnt de zon. Inmiddels zijn we alweer een week aan het reizen en ik kan me herinneren dat de tijd enorm aan het vliegen was. Je ontmoet zoveel nieuwe mensen en je spreekt elke dag nieuwe mensen. Mensen met hun eigen verhaal. Zelf vertel je je verhaal elke dag opnieuw maar van andere mensen hoor je elke dag weer wat anders. En dat maakt reizen ook zo super mooi. 

Na de Pancake rocks zijn we doorgereden naar Frans Josef. Een groot gebied met enorme glaciers. Na een prachtige rit van een paar uurtjes zijn we hier eindelijk aangekomen. We wilde wat dichterbij de bergen komen dus zijn we een klein straatje in gereden. Niet wetende wat we het aankomende uur zouden doen. De straat liep dood en we zagen in de verte een helikopter staan. Na een aantal foto's kwam er een man naar ons toen en vroeg of we zin hadden in een vlucht boven de glaciers. Is wel prijzig maar ja, wie krijgt nou de kans om in een helikopter te vliegen boven de glaciers van Nieuw-Zeeland. Dus hup, betalen en die helikopter in. Wauw, dat is gaaf man. We hebben 20 minuten van de prachtige natuur mogen genieten, vanuit de lucht! De prachtige sneeuwtoppen en de prachtige natuur volgen elkaar op en het houdt nooit op. Frans Josef was toen al geslaagd. De dag erna was het tijd voor een mooie wandeling. De voorspelling voor het weer was niet super maar goed genoeg voor een wandeling van ruim 5 uur. Na een pittige wandeling kwamen we uit op een mooi uitzicht punt voor de glaciers. Door de aardbevingen kan je niet meer de glacier op lopen. Je moet met een helikopter op de glacier worden gezet wil je daar rondlopen. Vanaf het punt waar wij zijn heen gelopen konden we de glacier prima zien en het weer was ook nog eens top. Die dag erna was het weer voor het eerst eigenlijk echt heel slecht. De hele dag heeft het geregend is dat viel wel even flink tegen. Dus dit was een mooie dag om flink wat kilometers af te leggen met de auto. Langzaam rijden we richting het zuiden en hier gaan we nog een aantal prachtige dingen doen. De hele dag in de regen gereden met als eindbestemming Cromwell. Een stadje tussen Wanaka en Queenstown in. Hier zouden we ons nog wel een tijdje vermaken. De rit naar Cromwell was bijzonder. We hebben in de zon gereden, in de regen en in de sneeuw en daarna in droog weer. De seizoen volgen elkaar snel op en dat is wel bijzonder om te zien. Tijdens het rijden zie je het weer gewoon veranderen. 30 meter hoger en het sneeuwt ineens. Voor het eerst ging de temperatuurmeter onder de 0 graden. 

In Cromwell sliepen we ook in een hostel. Dit hostel wordt beheerd door een stel die een aantal jaar met de camper door Nieuw-Zeeland hebben gereden. Prachtige verhalen en uiteindelijk zijn ze hier beland. Hostel opgezet en nu wonen ze zelf ook in het hostel. Een heerlijke, huiselijke, sfeer als resultaat. Niet te groot, ik geloof dat we met 10 man waren. Hier zijn we 2 nachtjes gebleven, mede door het weer. De wegen naar Queenstown zijn afgesloten in verband met de sneeuw en overal op de weg ligt ijs. Dus die kant konden we niet op. We hebben de eerste dag een wandeling gemaakt bij Wanaka. Een tocht richting Roys Peak. Een prachtig punt boven op een berg met sneeuw. De wandeling was hels omdat de sneeuw langzaam aan het smelten was. Modderstroompjes en water als gevolg. De heenweg duurde ontzettend lang en was vervelend. Maar het uitzicht was fantastisch. Na nog een nachtje in het leuke Cromwell zijn we die dag erna naar Queenstown gereden. Dit is wel een van de prachtigste plaatsen in Nieuw-Zeeland. We hebben de stad van bovenaf gezien en hebben de avond doorgebracht met Charles en Julia die we uit Auckland kennen. We hebben een ICE bar gezocht. Deze bar is volledig van ijs en met volledig bedoel ik ook volledig. Zelfs de stoelen en het glas waar je uit dronk was van ijs. Een leuke en vooral bijzondere ervaring. Die avond zijn we doorgereden naar Glenorchy. Een dorpje aan het einde van een meer. Helaas konden we hier niet lang blijven omdat die dag erna van een platform zouden springen. De rit van Glenorchy naar Queenstown die ochtend is een van de mooiste ritjes tijdens de hele reis. Het uitzicht en prachtig, elk moment. Bergen op de achtergrond en het meer waar je de hele tijd lang rijdt. De lucht was blauw, en de zon scheen zachtjes op de bergen. Wauw wauw wauw.

En toen was het tijd voor bungee jumpen. De bedoeling van de bungee is dat je met een elastiek aan de je benen 130 meter, vrijwillig, naar beneden springt. En dat is gaaf zeg. Tjonge jonge, wat ongelooflijk bizar gaaf. Die ochtend melde we ons in Queenstown. Hier werden we meerdere keren gewogen en moesten we een aantal formulieren invullen. Hierna stapte we in de bus en begon de rit naar de bungee locatie. Hier werden we nog verschillende keren gecontroleerd of alles in orde was. Ik ging de bungee jump en de swing doen. De bungee jump komt oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland dus dit was het moment om het te doen. De swing is grootste in de wereld en de bungee behoort tot de hoogste ter wereld. Na een tijdje wachten kon ik na veel checken op het platform gaan staan. Daar sta je dan, met een touw aan je benen. En dan wordt er van je verwacht dat je naar beneden springt. Ik verbaasde mezelf dat ik zo makkelijk naar beneden sprong. Bijna zonder aarzeling jump ik naar beneden en geniet ik van de vrije val. Helemaal niets voel je, je ziet alleen de aarde snel op je af komen. En in een flits voel je het elastiek aan je benen trekken. Het gevoel is enorm en de adrenaline kick is fantastisch. Een geweldig gevoel. Hierna wordt je langzaam weer omhoog getakeld en sta je weer boven. Wauw wauw wauw. Heel erg gaaf. Hierna mocht ik nog de swing doen. De grootste ter wereld. Ik wilde het graag iets anders doen dan ''normaal''. Dus had ik besloten het op de kop en achterstevoren te doen. Ook dit was fenomaal gaaf. Wederom die kick dat je met zo'n enorme snelheid naar beneden valt. Wauw, super mooi!

Die avond erop zijn we naar Te Anau gereden. Vanaf hier zouden we de volgende dag een cruise doen door de Milford Sounds. Een van de pareltjes in Nieuw-Zeeland. In de avond kwamen we aan in Te Anau en het hostel was weer prima. Die ochtend vroeg op omdat de bus ons al rond 7:30 kwam ophalen. Met een groepje van 12 man zijn we richting Milford gereden. De weg erna toe is al fantastisch. Het gebied is mooi, met bergen, sneeuw en natuur, mooie natuur. We kwamen bij een berg en daar ging een tunnel doorheen. Aan de ene kant van de berg was het 8 graden en aan de andere kant van de berg was het plotseling -5 graden. Ondanks de winter hebben we ongelooflijk veel geluk met het weer. We hebben weinig regen en de zon schijnt ook nog eens af en toe. En daar hebben we ongelooflijk veel geluk mee. Eenmaal bij Milford Sound konden we plaats nemen op de boot en vaarden we door de prachtige omgeving van Milford. Watervallen hier en daar, prachtige bergen. Hier is ook een deel van Lord of the Rings opgenomen en en ik snap ook wel waarom. Een van de mooiste plekjes in Nieuw-Zeeland. 

Die dag erna zijn we doorgereden richting het echte zuiden van Nieuw-Zeeland. Invercargill stond op het programma, hier was helaas niet zoveel te doen dus hier hebben we een nachtje geslapen en zijn we die ochtend daarna doorgereden naar het zuidelijkste puntje van Nieuw-Zeeland, Bluf. Nadat we daar zijn geweest zijn we door gereden naar Dunedin. DE studentenstad van Nieuw-Zeeland. In deze stad wonen meer dan 20.000 studenten en zijn verschillende universiteiten te vinden. In de stad heerlijk gegeten en nog een biertje gedronken met Luuk die toevallig ook in Dunedin zat. Vervolgens nog even gelopen op de steilste weg ter wereld. Ruim 35% stijgingspercentage. De auto had er moeite mee. Die dag erna zijn we doorgereden naar Oamaru. Een plekje aan de zee, inmiddels alweer aan de oostkust. Hier hebben we in een prachtige lodge geslapen aan de zee. Eenmaal aangekomen vertelde de gastvrouw dat je hier pinguins kan spotten. Dus wij met de auto naar het uitkijkpunt en na 1,5 uur wachten zagen we eindelijk een pinguin. Helaas wel flink in de verte. Zelfs de Chinezen met hun enorme lenzen kregen de pinguin niet goed op de foto. Hierna zijn we doorgereden naar een iets commerciëler punt waar ook pinguin te zijn waren. Een groep van ruim 100 pinguin hebben we gezien en dit was erg leuk om te zien. 

Na Oamaru zijn we doorgereden naar Mount Cook. Een van de grootste bergen in Nieuw-Zeeland. Hier hebben we een nachtje doorgebracht aan de voet van de berg. Die ochtend daarop zijn we begonnen met wandelen door de sneeuw. Een track van bijna 2 uur door de sneeuw en over verschillende hangbruggen. Na 2 uur hadden we uiteindelijk uitzicht op de prachtige berg Mount Cook met daaronder het glacier lake. Wederom, en dat heb ik al zo vaak gezegd, prachtig uitzicht. Nieuw-Zeeland is een en al mooi en het houdt nergens op. Overal waar je gaat kijk je je ogen uit. Na deze hike zijn we doorgereden naar Lake Tekapo. Hier begon het helaas te regenen. En de voorspellingen waren dat het niet zou stoppen tot die zondag. En die zondag vliegen we al naar huis. Dus helaas konden we niet zoveel zien van Lake Tekapo. En Nieuw-Zeeland is ook en land dat gaaf is als het niet regent. De regen hield ons een beetje tegen en we konden niet zoveel doen in de buurt. We hadden toen ook besloten de volgende ochtend terug te gaan naar Christcurch, ons beginpunt. De regen die die dag was begonnen zou dus niet ophouden en dat leverende slecht nieuws op. De wegen zouden misschien sluiten dus zijn we rond 10 uur in de ochtend vertrokken richting de grote stad. Waar je normaal 3 uurtjes doet over deze afstand hebben wij er de hele dag over gedaan. Verschillende wegen zijn overstroomd en zijn afgesloten. State of Emergency werd afgeroepen in verschillende plaatsen waar wij nog geen 3 uur geleden doorheen zijn gereden. De regen was zo enorm, en het was zoveel. Kleine riviertjes ontstonden naast de weg en wanneer het water niet weg kon zocht het de weg op. We hebben door plassen gereden die de auto bijna liet onderlopen. Het was een spannende dag en ik was blij dat uiteindelijk aankwamen in Christchurch. 

Die zondag zijn we terug naar Auckland gevlogen omdat daar onze spullen nog staan. Het gevoel was toen enorm dubbel. Het reizen zat erop en we wisten dat we over 5 dagen weer terug zouden zijn in het koude kikkerlandje. Dat is heel gek aangezien de week ervoor door prachtige landschappen aan het rijden was en nu zit je alweer midden in de stad. Die avond hebben we heerlijk gegeten met Charles en Julia en zijn we daarna na ons 5 sterren hotel gegaan. Hier heerlijk geslapen en toen zijn we beide naar onze stage gegaan. We zouden elkaar weer zien in Dubai. Op stage nog een leuke dag gehad en m'n koffer verder ingepakt. De baas heeft me naar het vliegveld gebracht en daar zat ik dan. 6 maanden nadat ik was aangekomen op dat vliegveld zat ik er nu om langzaam weer naar huis te gaan. Een verschrikkelijk idee vond ik dat toen. Weg uit Nieuw-Zeeland. Het is een bijzonder gevoel, wederom afscheid nemen en dat is moeilijk. Ik had een raar gevoel in m'n buik. Mijn avontuur zit erop, het is gebeurd. 

De vlucht van 17 uur naar Dubai viel enorm mee. Ik had een stoel met extra beenruimte en naast mij had ik ook genoeg ruimte omdat daar niemand zat. Eenmaal op Dubai zag ik Niels ook weer en we hadden enorm veel zin in onze 3 dagen daar. Maar oh jeej. Wat is het toch ongelooflijk warm daar. Overdag tikt de meter ruim 45 graden aan en in de nacht is het toch makkelijk 38 graden. Zweten, oh oh oh. Nadat we aangekomen waren in het hotel zijn we met Thijs en Jeroen, die we uit Auckland kennen, naar het grootste waterpark in de buurt geweest. De hele dag daar rond gehangen en ons vermaakt met alle glijbanen. Maar je kan niet veel. Het is zo warm, echt zo warm. De andere 2 dagen hebben we ons voornamelijk vermaakt in de winkelcentra. Overdag kan je niet over straat lopen omdat het te warm is. We hebben de hoogste toren in de wereld bezocht en hebben rondgelopen in het grootste winkelcentrum van de wereld. Dubai is leuk voor 3 dagen maar het is niet mijn stad. Heb me prima vermaakt maar het is allemaal gebouwd en er is geen natuur. Het is een grote zandbak met enorme gebouwen erin.

Vrijdag was het dan zover. Terug naar Nederland. Na 6 maanden weg te zijn geweest van huis ging ik weer terug naar Holland. De vlucht ging snel voorbij en 13:00 Nederlandse tijd zette ik weer voet aan Nederlandse bodem. Ik kon m'n moeder, vader en zusje weer knuffelen na 6 maanden en voelde toch wel enorm fijn. De autorit naar huis was leuk. Na 6 maanden links rijden is nu alles aan de andere kant. Alles is vlak en het is weer Nederland. Alsof er niets veranderd is. 

Het is moeilijk om weer te wennen aan Nederland. Ik heb er echt last van. Ik kan maar moeilijk wennen aan het leven thuis. De wereld is een prachtige plek en nu ben ik weer gewoon thuis. Het is fantastisch om vrienden en familie weer te zien. En ze zijn super geïnteresseerd in al mijn avonturen. Maar toch kan ik niet helemaal delen wat ik precies allemaal bedoel. Het leven is hier gewoon gebleven. Ik ben voor mezelf enorm gegroeid en heb zoveel mee gemaakt. En hier is niets veranderd. Ik voelde me de eerste dagen totaal niet op m'n plek en dat is erg lastig. Na wat gezoek op het internet is dit niet gek. Een post-travel-depression. Het idee dat het reizen nu voorbij is en dat ik langzaam weer in mijn eigen, oude ritme beland. Daar ben ik best bang voor. Het leven gaat weer gewoon beginnen en daar is niets aan te doen. Maar he, wat heb ik te klagen!? Ik ben naar f*cking Nieuw-Zeeland geweest en heb daar 6 maanden gewoond. 

Het was een fanastische ervaring en wauw, ik zou het zo weer over doen. Alles wat ik heb meegemaakt is geweldig en ik heb zoveel van mezelf en andere mensen geleerd. Mocht je ooit de kans hebben om zoiets te ondernemen. Doen. Ik heb met ongelooflijk veel plezier deze blog geschreven en heb al verschillende leuke reactie gekregen van mensen in Nederland. De meeste van jullie spreek ik snel of heb ik al gesproken. Ik vertel jullie graag meer over mijn verhalen. Ik wil snel mijn filmpje afmaken. Het laatste filmpje, mijn reis door het zuiden moet de klap op de vuurpijl zijn. 3 weken reizen en mijn GoPro was overal bij. Dank jullie wel voor het lezen van mijn blog. Ik realiseer me dat deze enorm lang is en dat er misschien wat spelfouten in staan maar dat moet je maar voor lief nemen. In Fiji kwam ik nog een prachtige spreuk tegen waarmee ik graag wil afsluiten.

No one realizes how beautiful it is to travel until he comes home and rests his head on his old, familiar pillow. Lin Yutang

Koen.